38. Arzúa - Santiago de Compostela - 05.06.22 - 2625 km.

Finish en chaos in Santiago de Compostella. 

Het verslag volgt. We moeten eerst naar de mis.

Het Groene Galicië voegt weer een ochtend toe aan de miezerige regen-reeks die we hebben met een frisse start van 14 graden. John uit Engeland zwaaien we uit en dan vertrek ik ook om half negen. Snel fiets ik mij warm en ruil ik mijn handschoenen en jas om. Pinksterzondag is rustig op de weg behalve in Touro waar de marktkramen op de weg zijn opgesteld. Rene belt dat hij voor pauze in Loxo staat en dat hij met Pelgrim Rob heeft gesproken en een mueslireep heeft gedeeld. Als ik aankom is Rob net vertrokken maar ik laat mij de warme thee goed smaken voor ik verder ga.

Inmiddels ben ik de twee echtparen uit Roosendaal al een paar keer tegengekomen. Ze fietsen deels elektrisch en deels op spierkracht en laten de bagage brengen naar de albergues maar hebben het ook zwaar gehad onderweg. Vooral de omweg bij Cebreiro was moeilijk te rijden. Ik word op de foto gezet en begin aan de laatste kilometers bij Monte de Aríns. In mijn routeboekje stond mooi beschreven: “Fietsers ervaren een diepe tevredenheid in het gevoel Santiago op eigen kracht bereikt te hebben”. Nou dat gevoel had Kine niet op het eind want ik kon alleen denken: verdorie nog weer een steil klimmetje en nog een, ik word een klimgeit!

Eindelijk is Santiago echt in beeld maar dan is er eerst een lange klim om uit het dal in de stad te komen. Het lukt vandaag niet om een stempel te krijgen, alles is dicht of de bar of de kerk hebben er geen. Nou, dan maar niet. Eindelijk sta ik voor de muren van de binnenstad. Rene had gebeld dat er gezellige muziek was maar 100 meter voor het plein stond politie het verkeer te regelen en stuurde mij een andere kant op waardoor ik uiteindelijk via winkelstraatjes aan de achterkant van de kathedraal uitkwam. Via de Pazo de Xelmiriz (met trap!!) kwam ik op het Praza do Obradoiro, het grote plein voor de Cathedral de Santiago de Compostela. Maar er was niks geen gezellige muziek meer maar een grote demonstratie tegen windmolens met trommels, leuzen, spandoeken en laaghangende helikopters. Een hele toestand met veel politie.

Rene stond zoals doorgebeld precies tegenover de kathedraal onder een pilaar van het grote paleis. Het werd een emotioneel weerzien en YES, WE DID IT!!!  Toevalligerwijze loop ik hier nog tegen Rob aan die net zijn vrouw en schoonzus begroet. We video-bellen met Lenneke en de jongens maar dat is door de herrie niet te doen dus we gaan naar het Pelgrimsbureau in een straat vlakbij de kathedraal. Met de fiets goed te bereiken. Bij het bureau is beveiliging en allereerst moet er een mondkapje gedragen worden. Dan moet er geen QR-code voor Covid getoond worden maar eentje waarbij je al je gegevens moet invullen voor een Compostelaat. Heb je dat gedaan dan kun je met die verschenen code naar binnen en trap af, door de tuin, linksaf naar een kelderruimte waar een mevrouw bij een automaat staat van waaruit je een nummer krijgt: 757. Nu is nummer 595 aan de beurt dus dat wordt even wachten. Met de QR-code bij het nummer kun je zien hoever de rij is. Dan ga ik maar weer naar buiten want de Huiskamer van het Nederlands Genootschap ontdekte ik niet. Buiten staat Rene te wachten en we gaan bij een restaurantje iets verderop een Menu el Dia doen. Na de meloen met ham blijken er nog 15 nummers te gaan zijn, dus snel terug naar het bureau. Net op tijd kom ik aan om op de laatste 8 stippen op de vloer te volgen waarop je op nummer moet staan. Een beveiliger controleert de ticket-nummers. Dan moet ik naar loket 10 waar gelukkig een hele aardige mevrouw zit die alles controleert: pelgrimspas met stempels, aanmeldings-mail, gewone paspoort en eindelijk, eindelijk krijg ik dan mijn Compostelaat en Verklaring van Afstand. Door naar de kassa voor het afrekenen van € 5,-- en dan trots terug naar Rene en op tijd voor het hoofdgerecht. We besluiten bij te komen op Camping As Cancelas die hoger op de berg ligt. Je moet maar geluk hebben.

Veel tijd om bij te komen is er niet want we willen naar de mis van half acht dus rond zes uur wandelend op pad. Als we bij de kathedraal komen om kwart voor zeven blijkt deze al heel goed gevuld te zijn. Wij vinden in de zijbeuken in het midden een plek en hebben goed zicht op de Botafumeiro, een wierookvat uit 1851 van 1,50 m groot en 53 kilo zwaar. Op hoogtijdagen wordt hij door het dwarsschip heen en weer gezwaaid aan de touwen waaraan hij is opgehangen. We verbazen ons over mensen die met jasjes hun plek markeren en dan het graf van Jacobus of andere dingen gaan bekijken. Rob met vrouw en schoonzus zit 2 banken achter ons. Bij de mis in de kathedraal heeft de beveiliging een prominente rol in mededelingen rond mondkapje, stilzetten telefoon en toeristen naar de uitgang dirigeren. Dan begin de mis met de voorzanger, een traditionele mis die vrijwel uitsluitend in het Spaans wordt gevoerd. Alleen de begroeting van pelgrims is in het Engels, Frans en Duits. Er is een lange preek over de Heilige Geest - Espiritu Santo – en tijdens de communie konden gelovigen een hostie verkrijgen. Nadrukkelijk werd tevoren gezegd dat dit alleen voor katholieken is en dat deze ter plekke geconsumeerd diende te worden. Niks oecumene dus. Uiteindelijk werd er nog een Spaans lied voor pelgrims gezongen. Helaas horen we het orgel niet spelen. Ondanks dat het Pinksteren is, kwam het wierookvat niet van zijn plek. Samen wandelen we de weg terug naar de camping met een beetje het gevoel van een anticlimax in Santiago de Compostela. Een waar gezegde is wel: Het doel van de pelgrimsweg is niet de bestemming maar de reis zelf!

De reis heeft mij maar ook Rene zo ontzettend veel gebracht: een kennismaking met zoveel mooie landschappen, steden en cultuur in België, Frankrijk en vooral Spanje. Heel veel mooie ontmoetingen met mede-pelgrims - keer op keer - maar ook met hulpvaardige mensen die je de weg wijzen, informatie geven of helpen als je gevallen bent. Vertrouwen in een echtgenoot die er altijd is als het nodig is voor hulp, delen van ervaringen en ondersteuning als je er doorheen zit. Vertrouwen in materiaal dat je dag na dag ergens heen brengt door regen, wind en over bergen. Vertrouwen in jezelf dat je lijf het toch maar doet en dat je het vol kunt houden. Verwondering dat zoveel lieve mensen mij steunden met telkens weer berichtjes zodat je over dooie punten heen komt. Tenslotte dankbaarheid dat het mij gegeven was om deze prachtige reis te maken waar ik zoveel jaren naar uitgekeken hebt en deze te volbrengen. Vandaag gaan we nog een keer met regen Santiago bekijken maar in mijn hart schijnt de zon.