35. Santa Catalina de Somoza – Villamartín de la Abadía – 02.06.22 – 2444 km.

Ongeluksdag bij de Cruz de Ferro.

Vandaag een echte col op het programma en het idee was om dan een beetje bijtijds op te staan. Om half zeven hoorden we al de eerste wandelpelgrims lopen maar ook regen op het dak van de camper. Wij doen maar rustig aan want met regen een berg op en af gaan is niet fijn. Rond half negen toch gestart met de nodige opklaringen, als is het met 13 graden fris te noemen. Als ik de Camino-weg oprijd bij Santa Catalina de Somoza, ziet het er veelbelovend uit met mooie bremstruiken en een kleine regenboog.

Het op gang komen ging niet zo makkelijk, de benen zijn wat vermoeid. Bij het kerkje van Rabanal del Camino wilde ik een kaarsje aansteken voor een goede rit maar ik had een lekke voorband. Vriendelijke Spanjaarden wilden mij best helpen maar inmiddels had ik mijn noodlijn met Rene al in werking gezet. Gelukkig was hij dichtbij een koppie aan het doen bij de albergue. Het leed was snel geleden doordat mijn voorwiel gewisseld kon worden met dat van Rene. Zijn fiets zit gelukkig op de camper.

En dan wordt het serieus naar boven fietsen want de Puerto de Foncebadón is op 1504 m. Rene haalt mij in en het gaat best redelijk ware het niet dat inmiddels de opklaringen verdwenen zijn en dat er regen voor in de plaats is gekomen. Het is stug doorgaan want bij de top is het Cruz de Ferro. Het is een simpel kruis dat het hoogste punt van de weg aangeeft. Sinds de Keltische tijden markeert een steenhoop de grens tussen streken Maragateria en El Bierzo. Het is een bemoedigend teken voor pelgrims dat zij Santiago wel gaan halen. Het noodlot slaat 100 meter voor de top toe als ik een klein stukje naar beneden fiets op de spekgladde weg. Mijn fiets begint te zwabberen en voor ik het weet lig ik in de bocht. Geluk bij een ongeluk dat mijn fiets heel is gebleven en dat ik alleen wielrenners-kwetsuren heb d.w.z. een geschaafde elleboog en geschaafd bovenbeen en ongelooflijk zere spieren in mijn bovenbeen. Enkele aardige wandel-pelgrims helpen om mijn spullen weer in de fietstas te doen en dan fiets ik het laatste stukje aangeslagen naar boven. Helaas is Rene nog niet gearriveerd want hij zat achter een lekker bakkie in Foncebadón. Dan komen bij mij de waterlanders en ik ga naast een Italiaan zitten, die op een bankje zit te huilen om zijn vader. Veel pelgrims die in de troosteloze regen aankomen worden bij het kruis door emoties overmand. Net als velen voor mij leg ik steentjes neer voor dierbaren bij het kruis. Dan komt Rene met de camper en nieuwe waterlanders komen tevoorschijn. In de camper neem ik een lange pauze om bij te komen want inmiddels heb ik ijs- en ijskoud gekregen door de regen en lage temperatuur. Ik wacht de regenbui af voordat ik verder doorrijd, op deze wijze worden de laatste loodjes wel zwaar.

Een bleek zonnetje laat zich zien en ik start een korte afdaling want na Manjarin is er nog een korte, steile klim naar de tweede hoogte bij de Col de Irago. Er zijn schitterende uitzichten maar ik heb alleen oog voor de bochten en laat mijn snelheid niet boven de 30 km oplopen, de schrik zit er nog goed in en mijn stijve benen probeer ik op gang te krijgen. El Acebo is een ontzettend leuk pelgrimsdorp alleen loopt de doorlopende weg dwars door een smalle straat met uitstekende balkons. Vrachtauto’s mogen niet hoger zijn dan 3 m en langer dan 15 m want anders past het niet. Waar ik gefietst heb, is Rene met de camper ook doorheen gereden. ’t Kon net zonder een pelgrim te raken!

Het blijft nog lang stevig dalen op de LE142 met vergezichten naar Ponferrada en de nodige haarspeldbochten maar na 40 km ben ik gelukkig eindelijk beneden. Voor de beroepsrenners die met 50 tot 60 km naar beneden dalen heb ik nog meer ontzag gekregen want bij mij hield het bij 30 vandaag al op. Molinaseca heeft een lange stenen pelgrimsbrug. Vandaag wordt er bij het water met een tractor gewerkt om de bedding op orde te krijgen. De pelgrimsbrug leidt naar een smalle straat met winkels en albergues. Dan door naar Ponferrada waar de burcht het laatste bastion was van de Orde van de Tempeliers. Tussen de 12e en 14e eeuw beschermden zij de Camino. Jaloezie op hun rijkdom door bankieren en de drankzucht leidde tot de ondergang en in 1312 werden zij uit Spanje verdreven. Door de grijze wolken fiets ik er snel langs op weg naar Camping El Bierzo in Villamartïn de la Abadía. Gelukkig kom ik na 61 km (gemiddeld 14,7) nu droog aan en wacht er een warme douche met heel veel water. Zien wat het morgen gaat worden met de regen en stijve spieren. Intussen hebben we lekkere muziek aan van de Beste Zangers en zingt Stef Bos de mooie song “Sterren tellen”. Een frase raakt mij vandaag wel: Pluk de dag en tel je zegeningen. Met een lekke band, regen en een val was het geen superdag maar wel een waar ik toch redelijk heelhuids heb kunnen finishen. Natuurlijk dankzij de ondersteuning van Rene. Morgen weer verder.