36. Villamartín de Abedía - Sarria – 03.06.22 – 2506 km.

Zon, regen, onweer en een Poort der Vergeving.

Een goede nachtrust door wat paracetamolletjes en een rustige camping. Dat het hier zo ontzettend groen is merken we aan het wisselende weer. Zo schijnt de zon en zo horen we weer regen kletteren op onze camper. Zo ook vanmorgen dus niet al te vroeg vertrokken. Onderweg bij Carracedolo zie ik wolken die je wel echt als laaghangend kan bestempelen. De toppen van de bergen erachter steken er bovenuit.  Laaghangend waren ook de kersen waar ik voorbijreed, maar ja, je plukt niet bij een bewoond huis.

Na 10 km kom ik in een oud pelgrimsstadje. Villafranca del Bierzo ontleent haar naam aan Franse immigranten die na de herovering van het land op de Moren zich hier vestigden en zo de streek bevolkten. Zij bouwden wel een stevige burcht, want je weet maar nooit. Als je de route volgt kom je in het stadje meteen langs de Santiagokerk uit 1186. Het is een Romaans kerkje met natuurlijk een albergue ernaast voor de vele peregrinos die je hier tegenkomt. Er hangt een bord met een warm welkom: "Welkom uit liefde voor de weg en de pelgrims. Vooruit, rechtdoor". 

Bijzonder aan het Santiago-kerkje is de zgn. “Poort der Vergeving” of in het Spaans "Puerta del Perdón". Voor degene die wegens zwakte of ziekte niet verder konden gaan was dispensatie mogelijk voor het laatste deel van de tocht mits je de nodige kilometers al hebt afgelegd. Op de naast gelegen begraafplaats zijn veel pelgrimsgraven te vinden. In de vroege eeuwen was het voor de gelovigen van levensbelang om een aflaat te krijgen voor gepleegde zonden. Het merendeel van de pelgrims gaat tegenwoordig toch om hele andere redenen op pelgrimsreis. Na mijn val van gisteren sprak het idee mij toch wel aan, maar vandaag ben ik in staat om toch een redelijk eindje te fietsen.

Op de top van de Cebreiro neem ik even pauze en samen met Rene geniet ik van de vergezichten. Cebreiro is een piepklein dorpje met een 20-tal huizen en trekt in de zomer vele pelgrims en toeristen. In de winter wonen er slechts 12 mensen. Het dorpje is een van de oudste toevluchtsoorden voor pelgrims en was er al in de 9e eeuw. De huizen zijn ovaal met een rieten dak en half in de grond begraven om zo bestand te zijn tegen gierende sneeuwstormen. We zijn inmiddels in Galicië waar de bevolking nog een eigen taal spreekt, het Keltisch, en naamborden zijn vaak tweetalig. Het landschap is erg groen door de vele neerslag en dat is echt anders op de meer dorre hoogvlakte die wij eerder zijn gepasseerd.

Het is weer schuilen in de camper bij Rene want de regen laat zich voelen met nog een enkele donderklap. Het zijn buien, maar met onweer. Als de zon schijnt is hij meteen stekend warm en dat betekent jasje aan – jasje uit. Na 62 km (gemiddeld 12.5) rijd ik Sarria binnen. Camping-bordjes zijn hier niet uitgevonden zodat ik het stadje uitrijd terwijl ik meteen rechtsaf had moeten gaan. Het bracht mij wel langs een Panaderia die nog volop lekkers had en langs de brug in Sarria die versierd was met St. Jacobsschelpen. Vlak voor de camping was er in een voortuin met een hoog nest waar ik twee hongerige ooievaars ontwaarde, die op eten zaten te wachten. Wij zijn nu in afwachting van de klok van 8 uur en kijken of er een Peregrino-menu wordt geserveerd. Ondertussen komt er nog weer onweer over en luisteren we naar Stef Bos met de song “De Klim” waarover ik een Pien-tip had gekregen. Voor mij een herkenbaar lied want regelmatig had ik een engel op mijn schouder zitten op mijn tocht waardoor ik uiteindelijk goed op koers bleef. Als ik alleen op pad was in de onmetelijke natuur kwam het vaak voor dat ik mijzelf naar boven zong. Het refrein is treffend: “Waar ik ook voor vlucht. Wat ik ook ontwijk. Er is geen weg terug. Ik kan alleen nog maar vooruit".  Al doende komen we dit weekend wel aan in Santiago de Compostella.