32. Castrojeriz – Carrión de los Condes – 29.05.22 – 2188 km.

Eindeloze wegen en paden.

Gisteren waren we vroeg klaar met alles en het verslag van de dag was vroeg af zodat we ’s avonds wat tijd hadden om in Castrojeriz rond te kijken. We wandelden naar de abdijkerk Santa Maria del Manzano ofwel Maria met de Appelboom. De pastoor was net klaar met de mis zodat we nog 10 minuten (betaald) mochten rondkijken in de kerk uit 1214. Het is een nationaal monument. Aan de madonna worden bijzondere gaven toegekend en in veel van de oude pelgrimsballades zijn er lofdichten over haar. Voor ons was het altaar met St. Jacques meer interessant. Tot onze verrassing blijken er op de camping veel Nederlanders te zijn in campers, caravans en tenten. De omgeving waar het makkelijk fietsen is, blijkt een trekker.

Castrojeriz ligt aan de voet van de enige heuvel in de omtrek en in Romeinse kronieken wordt de “Castrum Segerici” al genoemd. Bovenop de heuvel staat een Tempeliersburcht uit de 8e eeuw. Rond de burcht zijn vele veldslagen geweest met de Moren maar door een aardbeving in 1795 werd de burcht een ruïne. Rene wilde graag naar de top wandelen maar gisteravond was het te warm. Dus even na achten gingen wij op pad, d.w.z. Rene naar de top en ik met de fiets op route.

Fietsend door het dal van de Rio Pisuerga kom ik al gauw bij de middeleeuwse brug met 12 bogen over de rivier. In de Codex Calixtinus wordt die al vermeld als de “Pons Fiteria”. De Codex Calixtinus is het boek uit de 12e eeuw waarin de vier pelgrimsroutes naar Santiago worden beschreven. De Rio Pisuerga was vroeger de grens met het koninkrijk Leon. Het water in de rivier wordt nu omgeleid door het Canal de Castillo voor irrigatie. Door het landschap zie je kilometers lange stenen goten lopen die in vroegere tijden dienst deden. Ik fiets door Boadilla en op de Santa Mariakerk ontwaar ik wel 8 nesten met ooievaars. Even voor Frómista zijn er de hoge sluizen van het Canal de Castilla. Doordat de muren gebogen zijn, kunnen 2 schepen elkaar passeren. Door 49 sluizen wordt er over 200 km een verschil van 150 meter overbrugd. In de 18e eeuw werd er bijna 100 jaar aan gewerkt voor scheepvaart en watervoorziening maar het kanaal werd uiteindelijk nooit voltooid. Het is nu als cultureel erfgoed aangemerkt.

De sluizen zijn aangekleed met een stenen herdenkingsboek en een wegwijzer naar verschillende steden. Jeruzalem is nog maar 4478 km te gaan, Rome 1587 km en Santiago 424 km, dit laatste is te overzien. Fromista bestond al in de Romeinse tijd maar werd in de Moorse tijd in de 8e eeuw helemaal vernield. Door de vestiging van een abdij kwam er weer leven en werd het etappeplaats voor de pelgrimstochten. In de San Pedro is een mooi altaar met geschilderde panelen van Vlaamse meesters en een beeld van St. Jacques uit de 16e eeuw. Daarna fiets ik langs de San Martin waar een meneer net de deur opendoet, dan wil je natuurlijk even binnen kijken naar deze mooie Romaanse kerk.

Na een kort maar lekker bezoek aan een panaderia (bakkerij) in Frómista is het verder fietsen over de eindeloze wegen en paden van de Tierra de Campos. Er zijn velden met graan tot over de einder, zoals ze dat zo mooi zeggen en weer veel veldjes met klaprozen. Doordat het glooiend naar beneden gaat heb je als fietser nog een beetje wind maar de vele wandelaars hebben het zwaar. Je ziet ze in vele gradaties: wandelend met volle bepakking inclusief tentje, wandelend met volle bepakking voor een albergue, wandelend met een dag-rugzakje (de bagage wordt gebracht) en wandelend met alleen wat water. De laatste zijn of locals of pelgrims met een volledig verzorgd arrangement. Fietsers kom je nauwelijks tegen, meestal op de camping. Vandaag passeerde ik toevallig twee bevriende echtparen uit Rozendaal, die met hun elektrische fietsen, de route voor een deel volgen. Rond het middaguur kwamen wij al aan bij Camping El Eden in Carrión de los Condes. Het was een ultrakorte-etappe van 49 km (gemiddeld 19,1 km), wel fijn met de warmte. Morgen wordt het een lange etappe want voor Léon is er geen camping open. Gelukkig worden er wel wolken voorspeld. We genieten van een warme lome zondagmiddag met op de achtergrond heerlijke rustige muziek uit de jaren 60. Ik hoor Louis Armstrong zingen “And I say to myself, what a wonderful world. Jammer dat de wifi hopeloos is zodat de publicatie van het verhaal nog wat voeten in de aarde heeft