16. Tours – Châtellerault – 08.05.22 – 1175 km.

Kermispret niet voor iedereen.

We sliepen pas laat door de kermis en het techno-concert maar gelukkig geen verdere narigheid. Onze overburen zijn op de motor en sliepen in kleine tentjes. Bij hen verdween een broek met portemonnee en pasjes door een kleine snee in de tent met waarschijnlijk bedwelmend gas. Naar zo’n begin van een vakantie voor hen en voor ons een signaal om bij een grote stads-camping extra alert te zijn. Vandaag start ik, net als Mathieu van der Poel in de Giro, met een roze trui bij het vertrek tegen negen uur. Ik ben de straat nog niet uit of rijd tegen een bakker aan. Hij heeft lekkere Portugese Pastel de Nata’s, dat belooft een goede dag te worden. Vlak voor Veigné kom ik een bordje tegen Compostella 1447 km, goed te weten. Bij Sainte-Catherine-de-Fierbois kijk ik even bij de kerk. Deze heeft Karel Martel hier neergezet na de gewonnen slag bij Poitiers in 732 tegen de Moren. Zij is de patroonheilige van de soldaten en de kerk werd al snel een bedevaartplaats waar ook Jeanne d’Arc naar toe kwam. Nu we het toch over heiligen hebben is het leuk te vermelden dat Rene een kaartje kreeg en alle 365 dagen in het jaar blijken een heilige te hebben. Vandaag is het de dag van St. Desiree.

Château de Commacre stond al eeuwen even buiten St. Catherine-de-Fierbois. Nu zijn er alleen restanten die een poort lijken te zijn maar onderdeel waren van het chateau, dat rijk gedecoreerd was. De familie Lussac besloot het te ontmantelen, het houtwerk werd in de zestiger jaren verkocht en naar elders getransporteerd en de muren werden met kabels neergehaald. Men kon het onderhoud en de belastingen niet langer betalen, wel een rigoureus besluit. In de jaren 1920-1930 schijnt het nog het mekka van de geitenfokkerij geweest te zijn.

Inmiddels heb ik een fietser achterhaald die oorspronkelijk uit Zierikzee komt maar nu in België woont. Bij vrienden in Rambouillet heeft hij al 4 kilo bagage achtergelaten en hij wil nog meer lozen. Hij volgt niet de Jacobsroute maar gebruikt een andere app. Bij Sainte-Maure-de-Touraine neem ik afscheid en doe ik een koppie met Rene. Naast de camper is een brandweerwagen komen te staan en we zien steeds meer uniformen verschijnen: van de jeugdbrandweer, de gewone brandweer, de politie en gemeentevertegenwoordigers met sjerpen. Er komen allerlei vaandels tevoorschijn en Rene ziet dat het muziekkorps komt aanmarcheren. In optocht gaat men naar de 8-mei-herdenking. Het is “Le jour de la liberation” of Dag van de Wapenstilstand. Het is de dag waarop Nazi-Duitsland officieel capituleerde en door het lokale tijdsverschil in de Sovjet-Unie ging dit daar de volgende morgen in op 9 mei.

Het fietsen gaat vandaag makkelijk, de route is vooral vlak langs de Vienne met weinig klimmetjes. Zouden we eerst bij Les Ormes overnachten, nu wordt het voor mij een picknickplaats bij Pussigny. Geen straf want hoe klein een dorp ook is, de picknickplek wordt leuk aangekleed. Hier is een prachtig beeld neergezet van gevouwen handen. Langs de route nu steeds meer verwijzingen naar pelgrimsreizen.

Het is lekker fietsen omdat het wee mooi geworden is en ik met blote benen en armen kan fietsen, wel ingesmeerd natuurlijk. Bij Châtellerault moet ik de Vienne over met het fietspad naast de spoorbrug en dan fiets ik langs  de église St. Jean Baptiste waar ik met een kort bezoek onder de indruk ben van het prachtige raam met het verhaal van de doop van Jezus. In Châtellerault tekende Henri IV in 1598 het Edict van Nantes waarbij de Franse Hugenoten meer godsdienstvrijheid verworven. De Hugenoten en Katholieken hebben over en weer bloedige conflicten met elkaar gehad. Gelijktijdig staan Rene en ik voor de slagboom die pas om 15.00 wordt bediend. Camping Le Chillou d’Ozon ligt langs de Vienne en spoorlijn en het is heerlijk rustig. Na de drukke dagen in Tours een verademing. Het was de tocht van 84 km wel waard en ik had een top-gemiddelde van 20 km. Af en toe zie ik het Songfestival langskomen en ik moet denken aan het liedje van de Duitse Nicole uit 1982: Een beetje vrede, een beetje liefde voor onze wereld waarop we wonen.