11. Mouy / Cires Les Mello –  Épône – 01.05.22 – 809 km

Een bolletjes-etappe met een feestelijk tintje.

De dag begin met een heerlijke zon. Daar zijn de Fransen erg blij mee want 1 mei is een nationale feestdag want zowel de lente als de Dag van de Arbeid worden gevierd. Wel is bijna alles dicht, ook restaurants en winkels. Gelukkig zijn de bakkers in de ochtend open, dus snel een pain raisin en wat lekkers voor onderweg meegenomen. Bij de camping konden we niet zo vroeg vertrekken maar het is zondag dus rustig aan. Onderweg was de Rue de Generaal De Gaulle grappig aangekleed, dus een foto waard.

Snel zit ik op een stevige klim bij Cauvigny en het is fijn dat ik een GPS volg want er zijn soms wel hele smalle en onduidelijke weggetjes. Als er dan ook nog betonblokken geplaatst worden om de doorgang te beperken voor autoverkeer dan is het duidelijk: stap maar af want bij meer dan 10% moet ik het fietsen even laten voor wat het is. Een fiets omhoog duwen is jammer genoeg ook niet alles. Onderweg denk ik vaak aan de tips van Anja, mijn spinning-instructeur: adem uit, draai je enkels en laat je schouders hangen. Als je uren op de fiets zit blijkt dit geweldig te helpen.

Bij Andeville passeert Rene mij met de camper, dat gebeurt niet vaak. Bij de église d’Andeville is er voor hem ruimte om te parkeren en doen we samen een koppie mét. Op de trap zitten twee mannen even uit te puffen en zij redden het ook niet om fietsend boven te komen. Dat doet mijn ego goed. Op het plein staat een venter met Lelietjes-der-Dalen: het is traditie om een persoon die je aardig vindt een bosje te geven, dat brengt geluk. Een klein addertje onder het gras want Lelietjes-der-Dalen zijn super giftig. De bloemen worden in het bos geplukt en onderweg kom ik regelmatig venters tegen en in de supermarkt zie je ze deze week overal te koop.  

Bij Hénonville passeer ik een mooi chateau maar het is dicht. Ik rijd nu door het Parc Naturel Régional du Vexin dat in 1995 is aangewezen als beschermd landschap. Vexin verwijst naar een Gallische bevolkingsgroep die hier eeuwen geleden woonde. Het is een heuvelachtige streek met veel kalksteen met pittige maar gelukkig korte hellingen. Jammer dat het stijgen altijd langer duurt dan het dalen. Het is daarom jassen-wissel-dag. Met het zonnetje is het rond 18 graden en bij het stijgen krijg je het echt wel warm. Dalend in de schaduw in het bos en met soms een koude wind is een dikke jas wel heel fijn. Bij het chateau van Marines wordt het tijd voor de pain raisin met een yoghurtje. De machine moet brandstof krijgen want er zijn nog de nodige klimmetjes te gaan. Soms zijn ze zo pittig dat ik moet afstappen maar het dalen valt evenmin altijd mee. Bij de kerk van Santeuil daal je zo steil naar beneden dat het bijna niet lukt een blik op de kerk te werpen want je wilt een kuil in de weg niet over het hoofd zien.  

Frémainville heeft een leuke distillerie maar dicht op deze zondag/feestdag. Maar goed want anders had ik misschien het einde van deze etappe niet gehaald. Voor de klim van Oinville stuit ik op Hans & Marlou. Hans moet zijn laagste versnelling in orde krijgen want anders wordt klimmen wel heel lastig. Bij Gargenville start een lange afdaling over allerlei sporen, snelweg en de brede Seine. Ik meende in Mézieres-sur-Seine bijna bij camping Canada in Épône te zijn maar dat was een misrekening. Niet alleen had ik nog de nodige kilometers te maken, wat echt tegenviel was de steile klim om uit het Seine-dal te raken. Uiteindelijk beland ik bij de camping waar Rene al uren rustig bij de camper aan het bijkomen is van het drukke verkeer en de smalle straatjes die hij onderweg tegen komt. Met de camper maakt hij meestal veel meer kilometers dan ik fietsend. Na een kort tukkie even een frisse duik in het zwembad en dan een heerlijke warme douche. Daar kom je van bij. Vandaag kreeg ik een mooie tekst aangereikt: Ga met de wind, volg je hart en laat je benen het werk doen. Dat gold zeker voor vandaag! Met alle colletjes in deze bolletjes-etappe van 80 km haal ik toch nog een gemiddelde van 15,9 km.